Trawy w uprawie polowej mogą być wykorzystywane jako zielonka do bezpośredniego skarmiania oraz jako surowiec do produkcji siana i kiszonki. Najczęstszym i najtańszym sposobem konserwacji traw jest suszenie na siano.
Warunkiem uzyskanie siana o wysokiej jakości jest odpowiedni termin zbioru zielonki, maksymalne skrócenie czasu suszenia oraz właściwy transport i przechowywanie. We współczesnych systemach żywienia zwierząt bardzo ważną rolę spełniają kiszonki. Dla dobrego zakiszania istotna jest zawartość suchej masy oraz stosunek cukru do białka. Przy wysokiej zawartości białka, a niskiej cukrów proces ten jest utrudniony i wymaga stosowania dodatków kiszonkarskich. Warunkiem wyprodukowania dobrej jakości kiszonek jest też posiadanie odpowiednich maszyn do zbioru, rozdrabniania i transportu masy roślinnej.
W zależności od zawartości suchej masy można wyprodukować kiszonki:
– świeże, zawierające do 30% suchej masy;
– podsuszone, o zawartości 31 – 40% suchej masy;
– sianokiszonki, zawierające ponad 40%, lecz nie więcej niż 60% suchej masy.
Do sporządzania kiszonek najlepszy jest pierwszy pokos ze względu na wysoką zawartość cukrów w roślinach w okresie wiosny.
Koszenie drugiego odrostu przypada w okresie letnim, więc najczęściej przeznacza się go na siano. Bardzo duży wpływ na zawartość cukrów ma pora dnia, gdyż trawy w godzinach popołudniowych mogą zawierać ich nawet 2 krotnie więcej niż w godzinach porannych.
Przyjmuje się, że dobre pasze powinny spełniać następujące wymagania:
– strawność suchej masy minimum 70%,
– koncentracja energii użytecznej przynajmniej 4,14 MJ w postaci energii netto w 1 kg s.m.
– optymalna zawartość białka ogólnego w suchej masie 12-18%,
– dobra smakowitość.
